Om 6u smorgens staat iedereen vol enthousiasme klaar in de lobby van het hotel. De ene oogjes al wat meer open dan de andere.
Onze gids voor de komende dagen, Saikou, is niet lang daarna ook van de partij.
We springen in ons busje - dit gaat de komende dagen ons meest vertrouwde plekje worden! 2 rijen van 4 personen en vanachter nog eens plaats voor 6 man.
Onze gids voor de komende dagen, Saikou, is niet lang daarna ook van de partij.
We springen in ons busje - dit gaat de komende dagen ons meest vertrouwde plekje worden! 2 rijen van 4 personen en vanachter nog eens plaats voor 6 man.
Eerst nog even onze reisgezellen oppikken - er reizen drie Belgen met ons mee - Tom, Ilse en Tuur- die ook de Warme Gloed helpen. Ze hebben een tweedehands tractor naar Gambia laten transporteren en gaan die eigenhandig afgeven in Kunting - het dorpje dat warme gloed vooruit helpt.
Maar eerst nog even toerist spelen! We rijden naar Banjul, waar we de ferry nemen naar de overkant van de Gambian river. Een avontuur op zich!
Daar aangekomen begint onze rit naar Kunta Kinte island. Dit staat symbool voor de slaaf Kunta Kinte die steeds opnieuw trachtte te ontsnappen, tot zijn voet werd afgezet.
Indrukwekkend om te zien in het museum hoe de slavernij vele Afrikanen (4 miljoen) getroffen heeft. Eerst via de karavanen door de Arabieren, dan verscheept naar Europa.
Het eiland zelf waar de slaven verzameld werden nadat ze gevangen genomen waren was mini,
de spinnen op het eiland maxi - wat de hilarische, maar ondertussen ook heel vertrouwde "aaaah's, ieeeeh's en eeeh's" teweeg bracht.
Bootje terug naar het vasteland en terug het busje in! Een uurtje, op weg naar de hippo's!
Allee, dat dachten we toch... Tijd is relatief in Gambia, zeker als je in de auto zit...
Het eerste uur en half zijn we door elkaar geschud op een 'binnenwegske'. Op en neer, heen en weer, het angstzweet liep van Malek (onze chauffeur) zijn hoofd en hier en daar werden er enkelen al wat groen....
Foto's trekken van de omgeving was moeilijk in deze hobbelige omstandigheden - in een pretpark zou dit vast en zeker een van de hoofd attracties zijn).
Daarna nog 2u op een normale Gambiaanse weg - behoudens de vele lokale geitjes, schapen en politiecontroles waar de remmen voor toegesmeten werden, vorderden we vlotjes.
Om 17u kwamen we aan bij de nijlpaarden - hup snel het bootje in en enkele potten en borden werden meegenomen. Het middageten was zeer welkom! En gelukkig ook zeer lekker :)
Zalig momentje, in een bootje, ondergaande zon, hier en daar een nijlpaard die zijn kop boven water stak, een hele familie aapjes op het eiland die kwamen smullen van wat brood dat hen toegesmeten werd en zelfs een krokodil!
De ooohs en de aahs en de kijk kijk kijk's waren sprekend voor onze bewondering van dit mooie landschap. Ze werd wel afgewisseld met de heel vertrouwde "aaaah's, ieeeeh's en eeeh's" als de Tse Tse vlieg in onze boot slachtoffers zocht en vond bij Luna - Allee, zo leek het toch aan het geluid te horen 😂.
Nog wat handjes geven aan de lokale kindjes en ook een stiekeme lekstok door Jo, en we zijn terug op weg.
Doel: de overzetboot naar een eilandje in de rivier waar we overnachten.
Het was al donker als we er aankwamen. De rij was niet te lang, dus we zullen wel snel in ons hotelleke zijn!
Dat was niet gerekend op de military forces die er met veel tamtam, trucks en cameraploeg aankwamen... Ze kregen vanzelfsprekend voorrang, dus in het holst van de nacht en tussen de militairen door, kropen we snel met bagage en al in een klein gammel bootje dat ons naar de overkant bracht... Dan te voet naar ons hotelletje, geen straatverlichting, daarna ook geen straat meer - valiezen op onze hoofden, gsm's als pillicht en enkele net iets sneller kloppende hartjes... Pfiew, gelukkig was het niet al te ver.
Onze hutjes voor de nacht waren basic, weinig of geen water uit de douches, klamboes meer dan nodig en ook niet altijd electriciteit.... Gekko's, kakkerlakjes, muggen en andere vliegende beesten, zorgden voor angskreetjes bij de ene en hilariteit bij de andere :)
De volgende morgen terug langs de overzetboot - eentje waar we zelf mochten trekken aan de kabel om ons naar de overkant te brengen. bruine handen en 1 gekwetste later - Luna heeft haar teen gestoten (na de Tse Tse ook vast en zeker een dodelijke infectie 😉 - foto voor het doodskaartje hieronder bijgevoegd) - waren we aan de overkant.
We zijn nu duidelijk uit het toeristische gebied. Geen aanklampende Gambianen meer, wel verwonderde ogen hier en daar en vele blij gezichtjes als we ons leeg waterflesje aan een kindje geven. Voor gelukkig te zijn heb je niet veel nodig... We zien papa's hun kindjes knuffelen, een kindje dat met een stokje een velg voortduwt, en kleine bruine oogjes die uit een draagdoek naar ons turen. Het is schrijnend en tegelijk ontwapenend om te zien... Zijn we gezegend met zo veel luxe, of verliezen we daardoor net de essentie uit het oog.... Ieder van ons zal zijn momentje wel gehad hebben deze reis... De reality check, de voetjes op de grond, effe stil staan en slikken.... Waar draait het eigenlijk om in het leven...
De tractor rijdt achter ons, we rijden Kunting binnen. Saikou zegt nog net - the whole village has come out to greet you - als we in de verte een hele grote groep mensen zien staan. In schooluniform, de kleurrijkste kleren of met lappen vodden, allen zijn ze samengekomen en zingen ze ons tegemoet.
Met spandoeken, brede witte glimlachen en vele zwarte handjes die ons even willen aanraken. We werden ontvangen als goden en voelden ons plots zo overmand, overweldigd, zo klein... Het gemoed schoot vol, mijn hart sloeg over
Effe slikken,...
Voor ons zo een kleine moeite - wat materiaal opsturen, wat helpen, wat geld bijeen krijgen - maakt zo een wereld van verschil voor deze mensen.... Onbeschrijfbaar.... Je voelt je trots en schuldig tegelijk...
Met veel gedans wandelen we naar het hart van het dorp. Aan elk blank handje een of meerdere Gambiaanse kinderhandjes die verlegen maar heel blij zijn dat ze een handje kunnen geven. We krijgen een rondleiding in het dorp en zien het mooie werk dat warme gloed hier al heeft kunnen doen: de school, medische post, electriciteit dankzij zonnepanelen, waterput, kraantjes hier en daar in het dorp... Hier wonen 3000 mensen, gaan 300 kindjes naar school, en Kunting is hét voorbeeld in de wijde omgeving van een dorp dat al veel heeft... Vlaggen op de muur die overgaan van de gambische vlag naar de Belgische vlag. Ze zien de Belgen als hun regering...
En de mission statement... Lees ze zeker op de foto. Deze staat op de muur van de school...
Kindjes eten blij rijst met pindasaus uit 1 grote schaal... Nog effe slikken, waar zijn we in België soms mee bezig? Waar maken wij ons soms druk om... What really matters?
Terug zie je naast het weinige, de armoede, ook veel vriendschap, mensen helpen elkaar, een gemeenschap, er wordt in groep geleefd en geholpen. We krijgen er nog eten en een speech van het hoofd van het dorp. We eten samen uit grote schalen met onze handen. De geit die ons aangeboden wordt uit dank, laten we daar. Tot spijt van Femke - neen ze kan echt niet op het vliegtuig...
We delen nog wat cakejes uit als we terug instappen en die worden in alle rust onderling verdeeld onder de kindjes...
Met een warm hart, en een stille auto rijden we weg uit Kunting... Onder de indruk.
De lange rit naar ons hotel, vergezeld met de liedjes van de meisjes waarop we lustig mee zongen, Saikou inclusief (ik moet zuipen! - wat vreemd voor een moslim :) ), hielpen om wat we net meegemaakt hadden te verteren.
Vanavond wat meer luxe. Zwembadje, aan de rand van de gambische rivier, geen beesten in de kamer en stromend water! Zalig....
De volgende ochtend vertrokken we vroeg op birdwatching tour. Met het bootje in de "mangrove" - hier is er nu zoet water. 6 maanden per jaar is er hier zoet water, 6 maanden zout water. Omdat Gambia zo vlak is, komt de zee soms tot 250km landinwaarts vooraleer je ziet water hebt.
We konden onze ogen de kost geven: slangenhalsvogels, ijsvogels, Kingfisher, reigers in alle kleuren, nesten aalscholvers, wevervogels, 2 varanen, en zelfs een schijtende pelikaan - Karen kon hem van dichtbij de verrekijker bewonderen en hij is vereeuwigd op de insta van Luna!
Met spandoeken, brede witte glimlachen en vele zwarte handjes die ons even willen aanraken. We werden ontvangen als goden en voelden ons plots zo overmand, overweldigd, zo klein... Het gemoed schoot vol, mijn hart sloeg over
Effe slikken,...
Voor ons zo een kleine moeite - wat materiaal opsturen, wat helpen, wat geld bijeen krijgen - maakt zo een wereld van verschil voor deze mensen.... Onbeschrijfbaar.... Je voelt je trots en schuldig tegelijk...
Met veel gedans wandelen we naar het hart van het dorp. Aan elk blank handje een of meerdere Gambiaanse kinderhandjes die verlegen maar heel blij zijn dat ze een handje kunnen geven. We krijgen een rondleiding in het dorp en zien het mooie werk dat warme gloed hier al heeft kunnen doen: de school, medische post, electriciteit dankzij zonnepanelen, waterput, kraantjes hier en daar in het dorp... Hier wonen 3000 mensen, gaan 300 kindjes naar school, en Kunting is hét voorbeeld in de wijde omgeving van een dorp dat al veel heeft... Vlaggen op de muur die overgaan van de gambische vlag naar de Belgische vlag. Ze zien de Belgen als hun regering...
En de mission statement... Lees ze zeker op de foto. Deze staat op de muur van de school...
Kindjes eten blij rijst met pindasaus uit 1 grote schaal... Nog effe slikken, waar zijn we in België soms mee bezig? Waar maken wij ons soms druk om... What really matters?
Terug zie je naast het weinige, de armoede, ook veel vriendschap, mensen helpen elkaar, een gemeenschap, er wordt in groep geleefd en geholpen. We krijgen er nog eten en een speech van het hoofd van het dorp. We eten samen uit grote schalen met onze handen. De geit die ons aangeboden wordt uit dank, laten we daar. Tot spijt van Femke - neen ze kan echt niet op het vliegtuig...
We delen nog wat cakejes uit als we terug instappen en die worden in alle rust onderling verdeeld onder de kindjes...
Met een warm hart, en een stille auto rijden we weg uit Kunting... Onder de indruk.
De lange rit naar ons hotel, vergezeld met de liedjes van de meisjes waarop we lustig mee zongen, Saikou inclusief (ik moet zuipen! - wat vreemd voor een moslim :) ), hielpen om wat we net meegemaakt hadden te verteren.
Vanavond wat meer luxe. Zwembadje, aan de rand van de gambische rivier, geen beesten in de kamer en stromend water! Zalig....
De volgende ochtend vertrokken we vroeg op birdwatching tour. Met het bootje in de "mangrove" - hier is er nu zoet water. 6 maanden per jaar is er hier zoet water, 6 maanden zout water. Omdat Gambia zo vlak is, komt de zee soms tot 250km landinwaarts vooraleer je ziet water hebt.
We konden onze ogen de kost geven: slangenhalsvogels, ijsvogels, Kingfisher, reigers in alle kleuren, nesten aalscholvers, wevervogels, 2 varanen, en zelfs een schijtende pelikaan - Karen kon hem van dichtbij de verrekijker bewonderen en hij is vereeuwigd op de insta van Luna!
Na het boottochtje konden we terug vertrekken richting Senegambia. Het voelde als thuiskomen als we terug in ons hotel - Mansea Beach hotel - aankwamen. Vlug opfrissen en hop, naar de openingsceremonie van het volleybal kamp ...
To be continued...
